Αφηγείται η Άννα Πρωτόπαππα, αθλήτρια του L-Crew από την Κύπρο
“Αγώνας 12 ωρών: ένας αγώνας που άκουσα για πρώτη φορά ένα χρόνο πριν. Ένας αγώνας που δεν έχει ως στόχο τον χρόνο, αλλά την απόσταση που θα καταφέρει κάποιος να τρέξει μέσα σε 12 ώρες.
(Τελικά υπάρχουν πολλά είδη αγώνων για δρομείς, για να μην βαριόμαστε.)
Στις αρχές του 2025, μαζί με τους επαγγελματικούς στόχους της χρονιάς, όρισα και τους αθλητικούς. Αν και είχα το όριο για τους major μαραθωνίους της Αμερικής, αποφάσισα να μη διεκδικήσω μια θέση εκεί. Εξάλλου είχα τρέξει στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων, ήμουν πλήρης με αυτή την εμπειρία. Κάπως έτσι τόλμησα να μιλήσω με τον προπονητή μου για τον αγώνα 12 ωρών στο αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, μιας και θα ήταν για μένα μια εντελώς νέα και διαφορετική εμπειρία, και αποφασίσαμε να ξεκινήσει η προετοιμασία μου.
Η προετοιμασία για έναν αγώνα τόσο διαφορετικό από τους δικούς μου αγώνες και τόσο διαφορετικό από τους αγώνες στόχους των φίλων μου ήταν πρόκληση. Όπως καταλαβαίνετε, έπρεπε να βρω χρόνο να τρέξω και να καταφέρω να διατηρήσω το κίνητρό μου για προπόνηση, χωρίς να έχω την πολυτέλεια της παρέας, ακόμα και σε περιόδους ψυχολογικά δύσκολες, όπως τα Χριστούγεννα. Ο Βυζαντινός αγώνας μπήκε εμβόλιμα ως μικρότερος στόχος, για να υποστηρίξει την προπονητική διαδικασία και να μου δώσει επιπλέον κίνητρο. Με μερικές προπονήσεις στο βουνό και δοκιμές για νυχτερινές προπονήσεις, με long runs και διαλειμματικές, όλα στριμωγμένα σε μια απαιτητική καθημερινότητα λόγω εργασίας, φτάσαμε στην εβδομάδα του αγώνα. Όχι, δεν έλειψαν οι αναποδιές στην προετοιμασία, όπως δεν έλειψαν ως την τελευταία στιγμή, με μικρές ενοχλήσεις που με θορύβησαν αλλά και με οικογενειακά και εργασιακά θέματα που με πίεζαν. Παρ' όλα αυτά, όλα κύλησαν ομαλά και, μετά από τακτικές επικοινωνίες με τον προπονητή μου, ταξιδέψαμε για Σέρρες ίσα ίσα στον χρόνο που έπρεπε.
Το support crew μου ήταν το καλύτερο δυνατόν. Η κολλητή μου, που παρασυρμένη από εμένα, θα έτρεχε τον 6ωρο αγώνα, ο αγαπημένος μου και πολλοί φίλοι που συναντήσαμε εκεί, έκαναν την εμπειρία μοναδική και αξέχαστη.
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, γνωστό για την ένταση και το ιστορικό του φορτίο, έγινε ο τόπος όπου θα ξεδιπλωνόταν μια προσωπική υπέρβαση. Είχαμε την τέντα μας, την καρέκλα μας, τα τραπεζάκια μας, και κυρίως, είχαμε τους δικούς μας ανθρώπους. Το support δεν ήταν απλώς τροφοδοσία — ήταν παρουσία, ματιά, φωνή, αγκαλιά. Και ο προπονητής μας, εκεί για κάποιες ώρες, μας δίδασκε τι θα πει πραγματικό support σε τέτοιους αγώνες. Μάθημα ζωής.
Ξεκίνησα χαλαρά, αφήνοντας το σώμα να βρει ρυθμό και το μυαλό να ταξιδέψει. Η πρώτη ζέστη με χτύπησε, μετά ήρθε ο κόντρα αέρας. Κάθε 3 χιλιόμετρα ο δικός μου σταθμός, με αγαπημένα χαμόγελα. Μέχρι τις 6 ώρες έτρεχα με χαρά και ροή – 60 χιλιόμετρα. Ύστερα, πόνοι, κούραση, η σκέψη μου άρχισε να ταρακουνιέται. Κάπου εκεί ήρθε η ερώτηση που μου φώναξα μέσα μου:
Ήταν η πιο καθαρή στιγμή ειλικρίνειας μέσα στο τρέξιμο. Και τότε πήρα την πιο δυνατή απόφαση: αλλάζω στόχο, αφήνω τα 110 και πάω για 100 χιλιόμετρα. Συνειδητά. Χωρίς τύψεις. Η απόφαση να κατέβει ο στόχος δεν ήταν ήττα — ήταν πράξη σοφίας και φροντίδας για τον εαυτό. Ένας νέος στόχος, ξεκάθαρος και εφικτός, που κράτησε το όνειρο ζωντανό.
Το σκορ της ημέρας: 103,5 χιλιόμετρα στο ρολόι, 102,651 επίσημα. Ένα δυνατό φινάλε, στο σκοτάδι και την παγωνιά, τυλιγμένη σε αλουμινοκουβέρτα, μα γεμάτη. Όχι μόνο με επίδοση — αλλά και με νόημα:
η καλύτερη επίδοση Κύπριας γυναίκας σε 12ωρο και στα 100χλμ.
Και μετά ήρθε το μετάλλιο, το κύπελλο, η τρίτη θέση. Χαμόγελα, δάκρυα και μια αίσθηση ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε.
